ΤΑ ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

Από: http://ionianet.gr/health/grandfather.htm

ΤΑ ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

Μια φέτα ολικής άλεσης μειώνει τον κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου κατά 40%

Οι χημικές ουσίες που περιέχονται στο μπρόκολο προστατεύουν αποτελεσματικά από τον καρκίνο του πνεύμονα.

Οι αντιοξειδωτικές, στυπτικές και μικροβιοκτόνες ιδιότητες του λεμονιού μετριάζουν σημαντικά τις φλεγμονές του λαιμού. 

Η μεσημεριανή ανάπαυση βοηθά στον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης 

Δυο ποτά την ημέρα μειώνουν κατά 30% έως και 40% τις περισσότερες καρδιοπάθειες. Για το κριθαράκι που βγαίνει στο μάτι βάλτε λίγο σάλιο από το στόμα σας. Αν είναι χαλάζιο δοκιμάστε κομπρέσες με ζεστό χαμομήλι πριν καταφύγετε σε αντιβίωση ή χειρουργική επέμβαση. 

Αν κάψετε κατά λάθος το δάχτυλό σου, ακουμπήστε το αμέσως στον λοβό του αυτιού σας. 

Αν είστε απαισιόδοξοι, σκεφτείτε το ξανά! Σύμφωνα με μια έρευνα της κλινικής Mayo, διατρέχετε 19% μεγαλύτερο κίνδυνο να πεθάνετε πρόωρα σε σχέση με τον αισιόδοξο της παρέας! 

Στην περίπτωση που η γρίπη σας έχει καθηλώσει, θυμηθείτε να πίνετε φυσικούς χυμούς πορτοκαλιού και να τρώτε την παλιά, καλή, ζεστή κοτόσουπα της γιαγιάς: κοτόπουλο χωρίς πέτσα, ξάφρισμα, ξαναβράσιμο με πατάτες, κρεμμύδι, σέλινο, καρότο, μαϊντανό και ραπανάκια. Μπορείτε επίσης να πολτοποιήσετε το μίγμα. 

Για τον πονόλαιμο αλλά και για τον βήχα, δοκιμάστε την παρακάτω συνταγή: Καθαρίστε δυο σκλίδες σκόρδο και αφήστε τις σε μια κούπα καυτό νερό για 5΄. Μετά βγάλτε το σκόρδο, βάλτε μια κουταλιά μέλι & το φρέσκο χυμό ενός λεμονιού και πιείτε το σιγά σιγά. 

Για το μπούκωμα της μύτης βράστε 1 ποτήρι νερό για 2-3 λεπτά και όταν γίνει χλιαρό, προσθέστε 1/2 κουταλιά αλάτι. Στη συνέχεια, χρησιμοποιείστε ένα σταγονόμετρο ή μια σύριγγα από το φαρμακείο -χωρίς βελόνα- για να σταλάξετε 3-4 σταγόνες αλατόνερο στο κάθε ρουθούνι. 

Χρησιμοποιείστε γλυφιτζούρια ή καραμέλλες για να καταπολεμήσετε με τον πιο γλυκό τρόπο ιούς & μικρόβια, αφού αυτά παρασύρονται με το σάλιο στο στομάχι, όπου το υδροχλωρικό οξύ που εκκρίνεται τα εξοντώνει. 

Αν έχετε κρύωμα δοκιμάστε τις κλασσικές βεντούζες που δημιουργούν υπεραιμία στην πλάτη ή ζητήστε να σας κάνουν εντριβή με λάδι από ευκάλυπτο ή καμφορέλαιο. 

Για τον πυρετό, κοπανήστε μια σκλίδα σκόρδο, ρίξτε την σ΄ένα ποτήρι, προσθέστε το χυμό ενός λεμονιού & μια κουταλιά μέλι. Τα ανακατεύετε και μετά προσθέτετε 1 ποτήρι ζεστό νερό και το πίνετε. 

Για να τονώσετε το αμυντικό σύστημα του οργανισμού σας, χρησιμοποιήστε την εχινάτσια. 

Τρώτε φυστίκια, αμύγδαλα και καρύδια, τροφές πλούσιες σε ωευδάργυρο που είναι απαραίτητος για τον μεταβολισμό της βιταμίνης Α που μας βοηθά να αναρρώνουμε μετά από ένα κρυολόγημα. 

Για τα εγκαύματα- αλλά και για το σύγκαμα των μωρών ετοιμάστε την παρακάτω αλοιφή. Ρίξτε 1 φλυτζανάκι του καφέ λάδι καλής ποιότητας σ' ένα τηγανάκι & όταν ζεσταθεί, προσθέστε ένα κομμάτι -σαν καρύδι- καθαρό κερί μέλισσας. Ανακατέψτε μέχρι να λιώσει το κερί και αδειάστε το ομοιογενές αυτό μίγμα σ' ένα καθαρό γυάλινο βαζάκι. Στην κεραλοιφή μπορείτε να προσθέσετε κοπανισμένο λιβάνι ή μαστίχα για άρωμα. 

Για τους πόνους της κοιλιάς από γαστρίτιδα ή δυσπεψία, δοκιμάστε το χαμομηλόλαδο. Ζεσταίνετε λίγο λάδι και προσθέτετε μια χούφτα χαμομήλι. Όταν το μίγμα γίνει αραιό, το χρησιμοποιείτε για να κάνετε κομπρέσα στο σημείο που πονάτε μέχρι να υποχωρήσει ο πόνος. 

Για τους ρευματόπονους ή μυϊκούς πόνους, δοκιμάστε εντριβές με ένα μείγμα 1/2 κιλό λάδι όπου έχετε προσθέσει 1 φούχτα μέντα (φρέσκια ή ξερή). Ζεσταίνετε το λάδι πριν την εντριβή. 

Για την ωτίτιδα, σταλάξτε 1 σταγόνα ζεστό λάδι στο αυτί. 

Για την δυσκοιλιότητα & προβλήματα στομάχου, πίνετε ένα κουταλάκι του γλυκού λάδι πρωί - βράδυ. 

Αν τα μαλλιά σας σπάνε , έχουν ψαλίδα, ή είναι θαμπά, φτιάξτε ένα δυναμωτικό σαμπουάν με μια κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο, μια κουταλιά τριμμένο σαπούνι Μασσαλίας & ένα κρόκο αυγού. 

Για ένα εξαιρετικό γαλάκτωμα καθαρισμού που χαρίζει ελαστικότητα στην επιδερμίδα χρησιμοποιείστε λίγο γάλα εβαπορέ με λίγες σταγόνες ελαιόλαδο. 

Μετά τον χειμώνα, για να ξυπνήσετε τον οργανισμό σας από την χειμερινή κόπωσή του δοκιμάστε την παρακάτω αποτοξινωτική δίαιτα για 2-4 μέρες. Δεν τρώτε τίποτε στερεό. Πίνετε τουλάχιστον 1 1/2 λίτρο νερού & αφεψήματος χωρίς ζάχαρη και κατά τη διάρκεια της ημέρας πίνετε επίσης 100gr ζωμό από βρασμένα λαχανικά με λίγο λεμόνι & λίγο αλάτι και 100 gr φρέσκο χυμό φρούτωνκαι λαχανικών στον αποχυμωτή (μήλο, παντζάρι, καρότο) με προαιρετική μια κουταλιά μέλι. Πίνετε γουλιά γουλιά. Μετά τις 4 μέρες, τρώτε βραστά λαχανικά & φρούτα -όχι στο ίδιο γεύμα και με διαφορά τουλάχιστον 4 ώρες, σούπες και χυμούς. 

Πριν μείνετε έγκυος: Αποτοξινώστε το σώμα σας από τα "δηλητήρια" της ανθυγιεινής διατροφής, του καπνίσματος, του αλκοόλ κλπ. Απομακρύνετε τα μειωτικά συναισθήματα από μέσα σας και εγκαταστήστε την χαρά, την αισιοδοξία, την πίστη, την εκτίμηση, την αγάπη για την ζωή & τον άνθρωπο. Αποκαταστήστε την αλήθεια και απομακρύνετε τα Ψέματα από τον Νου σας Καθαρίστε το πνεύμα σας και συντονιστείτε με τις ύψιστες πνευματικές αξίες. 

Αν ταλαιπωρήστε από το πόδι του αθλητή, δοκιμάστε μασάζ με tee-tree ή λεβάντα, σκουπίζετε πολύ καλά τα πόδια σας μετά το μπάνιο, φοράτε βαμβακερές κάλτσες, ιδίως με παπούτσια που έχουν ελαστική σόλα, μη περπατάτε ξυπόλητοι σε δημόσιους χώρους, αερίζετε καθημερινά τα παπούτσια σας ή ακόμη καλύτερα φοράτε διαφορετικό ζευγάρι παπούτσια κάθε μέρα. 

Το πράσινο τσάι είναι 12 φορές πιο ισχυρό αντικαρκινικό μέσο έναντι του μαύρου. Αντικαρκινική δράση έχει επίσης το κατακάθι του μαύρου καφέ -όσο πιο καβουρντισμένος ο καφές τόσο πιο έντονες οι αντικαρκινικές του ιδιότητες. 

mkanakaris: Είμαι όμορφη, 25 ετών και ψάχνω πλούσιο γαμπρό

"Είμαι όμορφη, 25 ετών και ψάχνω πλούσιο γαμπρό"! 

Ποια είναι η ΕΠΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ που της έδωσε ένας φραγκάτος τύπος;;;

• 

"Είμαι όμορφη, 25 ετών και ψάχνω πλούσιο γαμπρό"!                                

Ποια είναι η ΕΠΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ που της έδωσε …

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε σε ένα forum για ραντεβού, από τη νεαρή γυναίκα που βλέπετε στη φωτογραφία, η οποία έχει θέσει ως μοναδικό στόχο της ζωής της να παντρευτεί έναν πλούσιο άντρα. Και είναι τόσο αποφασισμένη να πετύχει τον σκοπό της, που δεν διστάζει να ζητήσει συμβουλές για το πώς θα καταφέρει να τον «τυλίξει». Ωστόσο, σίγουρα δεν περιμένει την απάντηση που λαμβάνει από έναν άνδρα που πληροί τα τυπικά προσόντα που ζητά, και που τυχαίνει να είναι ο Διευθύνων Σύμβουλος της JP Morgan.

Διαβάστε το ποστ της 25χρονης κοπέλας:
Θα είμαι ειλικρινής για το τι θέλω να σας πω. Είμαι 25 ετών. Είμαι πολύ όμορφη, έχω στυλ και καλό γούστο. Θα ήθελα να παντρευτώ έναν άντρα με ετήσιο μισθό 500.000 δολάρια και πάνω. Ίσως με χαρακτηρίσετε άπληστη, αλλά ένας ετήσιος μισθός 1 εκ δολαρίων, θεωρείται ως μεσαία τάξη στη Νέα Υόρκη.
Η απαίτησή μου δεν είναι υψηλή. Υπάρχει κάποιος σε αυτό το φόρουμ με ετήσιο εισόδημα 500.000 δολάρια; Και αν είστε όλοι παντρεμένοι, θέλω να σας ρωτήσω: Τι πρέπει να κάνω για να παντρευτώ έναν πλούσιο σαν εσάς;
Ανάμεσα στους άνδρες με τους οποίους έχω βγει ραντεβού στο παρελθόν, ο πιο πλούσιος έβγαζε 250.000 δολάρια το χρόνο και αυτό είναι το χαμηλότερο όριό μου. Αν κάποιος θέλει να ζήσει σε μια καλή περιοχή, το εισόδημα αυτό δεν είναι αρκετό.
Έτσι απευθύνω σε εσάς ορισμένες ταπεινές ερωτήσεις:
Πού συχνάζουν οι πλούσιοι εργένηδες; (Παρακαλείσθε να αναφέρετε τα ονόματα και τις διευθύνσεις των μπαρ, εστιατορίων, γυμναστηρίων).
Σε ποια ηλικιακή ομάδα θα πρέπει να στοχεύω;
Γιατί οι περισσότερες γυναίκες πλουσίων ανδρών είναι μέτριες εμφανισιακά;
Γνώρισα μερικά κορίτσια που δεν έχουν την εμφάνιση και δεν έχουν ενδιαφέρον, ωστόσο παντρεύτηκαν πλούσιους άνδρες.
Πώς αποφασίζετε ποια μπορεί να γίνει γυναίκα σας, και ποια μπορεί να γίνει μόνο φίλη σας; (Ο στόχος μου τώρα είναι να παντρευτώ).

(υπογραφή) Όμορφη

Διαβάστε την απάντηση που της έστειλε ο Διευθύνων Σύμβουλος της JP Morgan:

Αγαπητή κυρία Όμορφη,

Διάβασα την επιστολή σας με μεγάλο ενδιαφέρον. Υποθέτω ότι υπάρχουν πολλά κορίτσια εκεί έξω που έχουν παρόμοιες απορίες με τη δική σας. Παρακαλώ επιτρέψτε μου να αναλύσω την κατάστασή σας ως επαγγελματίας επενδυτής.
Το ετήσιο εισόδημά μου είναι πάνω από 500.000 δολάρια και ικανοποιεί τις ανάγκες σας ,  έτσι πιστεύω ότι δεν χάνω τον χρόνο μου εδώ.
Ως άνθρωπος των επιχειρήσεων, θα ήταν κακή απόφαση να σας παντρευτώ. Η εξήγηση είναι πολύ απλή, οπότε επιτρέψτε μου να την αναλύσω.
Παρακαλώ βάλτε στην άκρη τις λεπτομέρειες , αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε εδώ όπως το θέτετε , είναι μια ανταλλαγή «ομορφιάς» και «χρήματος» :
Το πρόσωπο Α παρέχει την ομορφιά και το Β πληρώνει γι 'αυτήν , τόσο απλά.
Ωστόσο, υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα εδώ.
Η ομορφιά σας θα εξασθενίσει κάποτε - αυτό είναι σίγουρο - ενώ τα χρήματα μου δεν θα εξαφανιστούν (τουλάχιστον όχι χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο).
Λογικά το εισόδημά μου θα αυξάνεται από χρόνο σε χρόνο, αλλά εσείς θα είστε όλο και λιγότερο όμορφη καθώς τα χρόνια θα περνούν.
Ως εκ τούτου, από την άποψη των οικονομικών, εγώ είμαι ένα περιουσιακό στοιχείο που η αξία του θα αυξάνεται, ενώ η δική σας αξία θα φθίνει.
Αν η ομορφιά είναι το μόνο περιουσιακό σας στοιχείο , η αξία σας θα είναι πολύ χειρότερη μετά από 10 χρόνια.
Με τους όρους που χρησιμοποιούμε στην Wall Street, σε κάθε διαπραγμάτευση υπάρχει και η εμπορική αξία. Αν η εμπορική αξία ενός περιουσιακού στοιχείου θα φθίνει , δεν είναι καλή ιδέα να το κρατήσει κάποιος για μεγάλο χρονικό διάστημα.  Το ίδιο ισχύει και με το είδος του γάμου που θέλετε να κάνετε.
Και κάτι τελευταίο : Δεν γνωρίζω την άποψή σας για τους άνδρες , αλλά καθένας με εισόδημα πάνω από 500.000 δολάρια ετησίως δεν είναι ανόητος.
Θα βγαίναμε μαζί σας αλλά δεν θα σας παντρευόμασταν. Θα σας συμβούλευα να εγκαταλείψετε την αναζήτηση στοιχείων και συμβουλών για να παντρευτείτε πλούσιο άνδρα. Και στην τελική, θα μπορούσατε να γίνετε εσείς η ίδια το άτομο που κερδίζει τα 500.000 δολάρια το χρόνο. Είναι πιο πιθανό να το καταφέρετε αυτό , από το να βρείτε έναν τόσο ηλίθιο πλούσιο.
Εύχομαι αυτό να σας βοηθήσει.

Δ/νων Σύμβουλος της J. Ρ. Morgan

Σὰρλ Μπωντλαίρ - Ποιήματα

Από: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/charles_baudelaire_poems.htm#%CE%9C%CE%95%CE%98%CE%91

Μέθα Ἂν κάποτε στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο γρασίδι μιᾶς τάφρου, στὴ μουντὴ μοναξιὰ τοῦ δωματίου σου, ξυπνήσεις ξεμέθυστος πιά, ῥώτα τὸν ἄνεμο, ῥώτα τὸ κύμα, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, κάθε τι ποὺ φεύγει, κάθε τι ποὺ στενάζει, κάθε τι ποὺ κυλάει, ποὺ τραγουδάει, ποὺ μιλάει· ῥώτα τί ὥρα εἶναι; Κι ὁ ἄνεμος, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι, θὰ σοῦ ἀπαντήσουν: Εἶναι ἡ ὥρα τῆς μέθης! Γιὰ νὰ γίνεις ὁ μαρτυρικὸς σκλάβος τοῦ χρόνου, μέθα· μέθα ἀδιάκοπα! Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ ῥακή, μὲ κρασί, μὲ ποίηση, μὲ ἀρετή... -Μὲ ὅ,τι θέλεις, ἀλλὰ μέθα!...

Μεθύστε Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος. Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα. Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ, πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί; Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει. Ἀλλὰ μεθύστε. Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ, μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας, ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο, ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ, ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι, καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι, θὰ σᾶς ἀπαντήσουν: -Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε! Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου, μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπή! Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

Ὕμνος Στὴ πολυαγάπητη, στὴ πιὸ ὄμορφή μου ποῦ φῶς γεμίζει μου τὴ καρδιά, στὸ ἀθάνατο εἴδωλο, στὸ σεραφείμ μου, ἕνα μου «χαῖρε» παντοτινά! Δρυσοξεχύνεται μέσ᾿ στὴ ζωή μου σὰν ἕνα ἀγέρι θαλασσινὸ καὶ τὴν ἀχόρταγη φέρνει ψυχή μου, σ᾿ ἀθανασίας πόθο τρανό. Σὰ μυροφόρι πάντα σκορπίζει στὴν ἀτμόσφαιρα γλυκιὰ εὐωδιά, σὰ θυμιατήρι κρυφὰ καπνίζει λησμονημένο μέσ᾿ στὴ νυχτιά. Ἔρωτα ἀμόλυντε πῶς νὰ σοῦ γράψει ὁ νοῦς τὶς χαρές της ἀληθινά; Σπόρος τοῦ μόσχου ῾ναι ποὺ ῾χουνε θάψει μέσα στοῦ τάφου μου τὴ σκοτεινιά. Στὴ πολυαγάπητη, στὴ πιὸ ὄμορφή μου πού ῾ναι ἡ χαρά μου κι ὅλη μου ἡ ὑγειά, στὸ ἀθάνατο εἴδωλο, στὸ σεραφείμ μου, ἕνα μου «χαῖρε» παντοτινά!

Τὸ δηλητήριο Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια, τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη. Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο μεγαλώνει τὸ ἀέναο μακραίνει τὸν καιρό, ἐπιμηκύνει τὸν καιρό, βαθαίνει τὴ λαγνεία καὶ τὶς σκοτεινές, τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα. Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους. Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις κι ἄπνοη τήνε σέρνει στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου...

Ὁ βρυκόλακας Καθὼς οἱ δαίμονες μὲ τ᾿ ἄγριο μάτι, θὰ σοῦ ξανάρθω σιγὰ στὸ κρεβάτι καὶ θὰ γλυστρήσω κοντά σου ἀχνός, σὰν τὰ φαντάσματα τῆς νυκτός. Ξανὰ θὰ σοῦ δώσω μελαχροινή μου σὰν τὸ φεγγάρι ψυχρὸ τὸ φιλί μου καὶ χάδια τέτοια σὰν τοῦ φιδιοῦ ποὺ σέρνεται πλάι σὲ τάφο νεκροῦ. Καὶ μόλις φέξει ἡ αὐγὴ πελιδνὴ τὴ θέση μου θὰ ῾βρεις ἐκεῖ ἀδειανὴ καὶ κρύα ὡς ποὺ νὰ ῾ρθει πάλι τὸ βράδυ. Ὅπως οἱ ἄλλοι μ᾿ ἀγκαλιὲς καὶ χάδι... στὴ νιότη σου καὶ στὴ ζωή σου ἐδῶ θὰ βασιλέψω μὲ τὴ φρίκη ἐγώ.

Ὁ θάνατος τῶν ἐραστῶν Κρεβάτια θὰ ῾χουμε ἄνθινα γεμάτα αἰθέρια μύρα· ντιβάνια ὁλοβελούδινα σὰ μνήματα βαθιά· στὶς ἐταζέρες λούλουδα παράξενα τριγύρα, ποὺ ἀνοίξανε μόνο γιὰ μᾶς σὲ μέρη μαγικά. Καὶ ποιὰ τὴν ἄλλη νὰ ὑπερβεῖ στὴν ὕστατη φωτιά τους, οἱ δυὸ καρδιές μας -σὰ τρανὲς λαμπάδες δυό- μαζί θὰ διπλοκαθρεφτίσουνε τὸ διπλοφώτισμά τους στὰ πνεύματά μας ποὺ ῾ναι δυὸ καθρέπτες ἀδερφοί. Καὶ μία βραδιὰ ὁλογάλανη, ρόδινη, μυστικὴ θὲ ν᾿ ἀνταλάξουμε ἄξαφνα τὴν ἴδια ἀναλαμπή, σὰν ἕνα μακροθρήνημα ποὺ φέρνει ὁ χωρισμός· κι ἀργότερα ἕνας Ἄγγελος θά ῾ρθει φῶς νὰ χύσει, -τὶς πόρτες μισανοίγοντας πιστὸς καὶ χαρωπός-, στοὺς δυὸ καθρέπτες τοὺς θαμπούς, στὶς φλόγες ποὺ ῾χαν σβήσει.

Ἡ ψυχικὴ αὐγή Ὅταν τὸ φῶς της ρίχνει ἡ αὐγὴ τὸ λευκορροδισμένο στοὺς γλεντοκήπους καὶ γροικοῦν σὰν τύψη τὸ Ἰδεῶδες, κάτι τὸ ἐκδικητικὸ καὶ τὸ μυστηριῶδες, ἕν᾿ ἄγγελο στὸ κτῆνος τους, ξυπνᾷ, τὸ ναρκωμένο. Τῶν ψυχικῶν τότε οὐρανῶν τ᾿ ἄφθαστο γαλανό, γιὰ κεῖνον ποὺ ρεμβάζει ὠχρὸς καὶ ποὺ ὑποφέρει ἀκόμα, ἀνοίγεται καὶ τὸν τραβᾷ καθὼς βαράθρου στόμα. Ἔτσι, γλυκιὰ Θεά μου, ἁγνὸ Πλάσμα καὶ φωτεινό, στὰ καπνισμένα ἐρείπια τῶν ἠλιθίων γλεντιῶν, πιὸ φωτεινή, πιὸ ρόδινη, πιὸ ὡραία ἡ θυμησή σου, ἀδιάκοπα στὰ ἐκστατικὰ μάτια μου φτερουγίζει. Ὁ ἥλιος ἐσκοτείνιασε τὴ φλόγα τῶν κεριῶν· ἔτσι νικήτρα πάντοτε, μοιάζει ἡ σκιὰ ἡ δική σου μὲ τὸν ἀθάνατο ἥλιον, ὦ ψυχή, ποὺ φῶς σκορπίζει!

Τὸ παλιὸ μπουκαλάκι Σὰ σεντούκι ἀνοίξεις παλιό, ἀπ᾿ τὴν Ἀνατολὴ φερμένο ποὺ ἡ κλειδαριά του μορφάζει, τρίζοντας φρικτὰ κι ἀπ᾿ αὐτὸ ξεχυθοῦν, μύρια ἀρώματα βαριὰ ποὺ ζαλίζουν ἢ σὲ σπιτιοῦ ἐρημωμένου ντουλάπα παμπάλαιη Σκονισμένο καὶ μαῦρο ξεβιδώσεις μπουκαλάκι κι ἀπ᾿ αὐτὸ ἀναπηδήσει μία ψυχὴ μὲ λαχτάρα νὰ ἐπιστρέψει Χίλιες σκέψεις ποὺ κοιμόνταν στὰ βαριὰ τὰ ἐρέβη, ἐπιστρέφουν -χρυσαλίδες ποὺ ἀστράφτουν, μὲ ὁρμὴ τὰ γαλάζια καὶ ρὸζ σὰ μὲ γλάσο φτιαγμένα φτερὰ τοὺς τινάζουν ζαλισμένος τὰ μάτια σου κλείνεις τὴ ψυχή σου ὁ ἴλιγγος νικημένη ἀδράχνει μὲ ὁρμὴ τὴ σκουντᾶ σὲ βάραθρο μαῦρο σκοτεινό, ἀπὸ ἀνθρώπινα μιάσματα γεμάτο Στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ τήνε σπρώχνει κεῖ ὅπου ὁ Λάζαρος ζέων, τὸ σάβανό του μὲ δύναμη σκίζει καὶ τὸ πτῶμα ξυπνᾶ γοητευτικὸ μὰ καὶ πένθιμο, μιᾶς ἀγάπης παλιᾶς ξεχασμένης Κι ἐγὼ ἔτσι, ὅταν θὰ ῾χω ἀπ᾿ τὴ μνήμη τῶν γύρω χαθεῖ καὶ θὰ μ᾿ ἔχουν πετάξει ραγισμένο, εὐτελὲς μπουκαλάκι στὴ γωνιὰ μιᾶς ἀπαίσιας ντουλάπας λυπημένο καὶ βρώμικο θολό, σκονισμένο Τὸ φέρετρό σου θὰ ῾χω γίνει ἀγαπημένη μου ἀνομία, μάρτυς ολεθριας δύναμης ποὺ πάνω μου, κάποτε ἀσκοῦσες προσφιλὲς δηλητήριο ἀπὸ ἀγγέλους φτιαγμένο ἡδύποτο ποὺ μοῦ κατέτρωγε τὴ καρδιὰ καὶ τὸ αἷμα.

Βραδινὴ ἁρμονία Νάτοι, ξανάρθαν οἱ καιροὶ ποὺ στὸ κλαδὶ ἀνοιγμένο, τ᾿ ἄνθος τρεμίζει, ἀχνοβολᾷ σὰ θυμιατήρι· τὰ μύρα κι οἱ ἦχοι, ποὺ ἡ πνοὴ τοῦ ἀπόβραδου ἔχει σπείρει, κυλᾶν σὲ βὰλς μελάγχολο, τρελὸ καὶ λαγγεμμένο! Τ᾿ ἄνθος τρεμίζει, ἀχνοβολᾷ σὰ θυμιατήρι· καὶ τὸ βιολί, σὰ μιὰ καρδιὰ ποὺ θλίβουν, δονησμένο, ξεσπᾶ σὲ βὰλς μελάγχολο, τρελὸ καὶ λαγγεμμένο! κι ὥρια ἔχει θλίψη ὁ οὐρανὸς σὰ μέγα θυσιαστήρι. Ξεσπάει τὸ βιολὶ ὡς καρδιὰ ποὺ θλίβουν, δονισμένα καρδιὰ ὅλο ἀγάπη ποὺ μισεῖ τὸ μαῦρο κοιμητήρι! ὥρια ἔχει θλίψη ὁ οὐρανὸς σὰ μέγα θυσιαστήρι κι ὁ ἥλιος μὲς τὸ αἷμα του, πνίγηκε, τὸ πηγμένο... Καρδιὰ ὅλο ἀγάπη ποὺ μισεῖ τὸ μαῦρο κοιμητήρι, ζεῖ μόνο ἀπ᾿ τὸ παρελθόν, ρημάδι φωτισμένο· ὁ ἥλιος μὲς τὸ αἷμα του, πνίγηκε, τὸ πηγμένο ... Μέσα μου ὡς ἅγιο, ἡ μνήμη σου, λάμπει δισκοποτήρι!

Spleen Εἶμαι σὰν ἕνας βασιλιὰς σὲ βροχερὸ ἕνα μέρος, πλούσιος μὰ χωρὶς δύναμη, νιὸς κι ὅμως πολὺ γέρος, ποῦ στοὺς σοφούς του ἀδιάφορος ποὺ σκύφτουνε μπροστά του, πλήττει μὲ τὰ γεράκια του, τ᾿ ἄλογα, τὰ σκυλιά του. Κυνήγι, ζῶα, τίποτα πιὰ αὐτὸν δὲν τὸν φαιδρύνει, οὔτε ὁ λαός του ποὺ μπροστὰ στ᾿ ἀνάκτορα τοῦ φθίνει. Μὰ καὶ τ᾿ ἀστεῖα ποὺ ὁ τρελὸς παλιάτσος κάνει ἐμπρός του, δὲ διώχνουν τὴ βαρυθυμιὰ τ᾿ ἄκαρδου αὐτοῦ ἀρρώστου· τάφο τὴ κλίνη τοῦ θαρρεῖ, ποὺ ῾χει κρινένιαν ἅρμα κι οἱ αὐλικὲς ποὺ βασιλιὰ σὰν δοῦν τὸν βρίσκουν χάρμα, δὲν ξέρουν πιὰ μὲ τί ἄσεμνες στολὲς νὰ φιγουράρουν, ἴσως ἀπ᾿ τὸ κουφάρι αὐτό, χαμόγελο ἕνα πάρουν. Κι ὁ ἀλχημιστὴς ὅπου μπορεῖ χρυσάφι νὰ τοῦ κάνει, δὲ μπόρεσε ἀπὸ μέσα του τὸ μαρασμὸ νὰ βγάνει, κι οὔτε μὲς στὰ αἱμάτινα ρωμαϊκὰ λουτρά, ποῦ τὰ θυμοῦνται οἱ ἄρχοντες πάνω στὰ γηρατειά, δὲ μπόρεσε τὸ πτῶμα αὐτὸ τὸ ἠλίθιο ν᾿ ἀναστήσει, ποῦ ἀντὶς γιὰ αἷμα μέσα του, τῆς Λήθης τρέχει ἡ βρύση.

Στὸν ἀναγνώστη Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας, κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν ψυχή μας, καθὼς ποὺ θρέφουν πάνω τους τὶς ψεῖρες οἱ ζητιάνοι. Στὰ μετανιώματα ἄναντροι κι ἁμαρτωλοὶ ὡς τὴν ἄκρια, ζητᾶμε πληρωμὴ ἀκριβὴ γιὰ κάθε μυστικό μας καὶ ξαναμπαίνουμε εὔκολα στὸ βοῦρκο τὸν παλιό μας, θαρρώντας πὼς ξεπλένεται μὲ τὰ δειλά μας δάκρυα. Πάνω ἀπ᾿ τὸ προσκεφάλι μας ὁ Σατανᾶς γερμένος πάντα στὰ μάγια τοῦ κακοῦ τὸ νοῦ μας νανουρίζει, τὴ πιὸ ἀτσαλένια θέληση μεμιᾶς τὴν ἐξατμίζει, αὐτὸς ὁ Μέγας χημικός, ὁ Τετραπερασμένος. Ὁ Διάολος, τὸ νῆμα αὐτὸς κρατᾶ ποὺ μᾶς κουνᾶ! Τὰ πράματα τὰ βρωμερὰ πιότερο τ᾿ ἀγαπᾶμε, κι ὅλο καὶ πρὸς τὴ Κόλαση κάθε στιγμὴ τραβᾶμε, μὲ δίχως φρίκη, ἀνάμεσα στὸ σκότος ποὺ βρωμᾶ. Σὰν τὸ φτωχὸ ξεφαντωτὴ ποὺ πιπιλᾶ μὲ ζάλη μιᾶς παλιᾶς πόρνης ἀγκαλιὰ πολιομαρτυρισμένη, κλεφτάτα ἁρπάζουμε κι ἐμεῖς καμιὰ ἡδονὴ θλιμμένη, ποὺ τήνε ξεζουμίζουμε σὰ σάπιο πορτοκάλι. Σὰν ἕνα ἑκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας, μὲς στὸ μυαλό μας κραιπαλοῦν τοῦ Δαίμονα τὰ πλήθη, κι ὅταν ἀνάσα παίρνουμε, ὁ Θάνατος στὰ στήθη σὰν ἄϋλος ποταμὸς κυλᾶ, σιωπηλὰ θρηνώντας. Ἂν τὸ φαρμάκι κι ἡ φωτιὰ κι ἡ βιὰ καὶ τὸ μαχαίρι δὲν ἔχουνε τὰ φανταχτὰ κεντίδια ἀκόμα κάνει στὸ πρόστυχο τῆς μοίρας μας ἄθλιο καραβοπάνι, εἶναι ποὺ λείπει ἀπ᾿ τὴ ψυχὴ τὸ θάρρος κι ἀπ᾿ τὸ χέρι. Μὰ μὲς στὶς σκύλες, τοὺς σκορπιούς, τὰ φίδια, τὰ τσακάλια, τοὺς πάνθηρες, τοὺς πίθηκους, τοὺς γύπες, τὰ θηρία ποὺ γρούζουν, σέρνουνται, ἀλυχτοῦν κι οὐρλιάζουν μὲ μανία μέσ᾿ στῶν παθῶν μας τὸ κλουβί, προβαίνει ἀγάλια, θεριὸ πιὸ βρώμικο, κακό, τὴν ἀσκημιὰ νὰ δείξει! Κι ἂ δὲ σαλεύει κι οὔτε ἀκούει κανένας τὸ οὐρλιαχτό του, ὅλη γῆς θὰ ρήμαζε, καὶ στὸ χασμουρητό του θὰ ῾θελε νὰ κατάπινε τὸν κόσμο -αὐτὸ ῾ναι ἡ πλήξη!- πού, μ᾿ ἕνα δάκρυ ἀθέλητο στὰ μάτια τῆς κοιτάζεις, καθὼς καπνίζει τὸν οὐκᾶ, κρεμάλες νὰ στυλώνει. Καὶ ξέρεις, ἀναγνώστη, αὐτὸ τὸ τέρας πῶς δαγκώνει! Ὦ ἀναγνώστη ὑποκριτή, ἀδέρφι ποὺ μοῦ μοιάζεις!

Albatross Πολλὲς φορὲς οἱ ναυτικοί, τὴν ὥρα νὰ περνᾶνε, πιάνουν τοὺς ἄλμπατρους -πουλιὰ τῆς θάλασσας τρανά- ποὺ ράθυμα, σὰ σύντροφοι τοῦ ταξιδιοῦ, ἀκλουθᾶνε τὸ πλοῖο ποὺ μὲς στὰ βάραθρα γλυστράει, τὰ πικρά. Μὰ μόλις σκλαβωμένα κεῖ στὴ κουπαστὴ τὰ δέσουν, οἱ βασιλιάδες τ᾿ οὐρανοῦ, σκυφτοὶ κι ἄχαροι πιά, τ᾿ ἄσπρα μεγάλα τους φτερὰ τ᾿ ἀφήνουνε νὰ πέσουν, καὶ στὰ πλευρά τους θλιβερὰ νὰ σέρνουνται κουπιά. Αὐτοὶ ποὺ ῾ν᾿ τόσον ὄμορφοι, τὰ σύννεφα σὰ σκίζουν, πὼς εἶναι τώρα κωμικοὶ κι ἄσκημοι καὶ δειλοί! Ἄλλοι μὲ πίπες ἀναφτὲς τὰ ράμφη τους κεντρίζουν, κι ἄλλοι, γιὰ νὰ τοὺς μιμηθοῦν, πηδᾶνε σὰ κουτσοί. Μ᾿ αὐτοὺς τοὺς νεφοπρίγκηπες κι ὁ Ποιητὴς πὼς μοιάζει! δὲ σκιάζεται τὶς σαϊτιές, τὶς θύελλες ἀψηφᾶ· μὰ ξένος μὲς στὸν κόσμο αὐτὸ ποὺ γύρω του χουγιάζει, σκοντάφτει ἀπ᾿ τὰ γιγάντιά του φτερὰ σὰ περπατᾶ.

Συνομιλία Εἶσαι ὄμορφη σὰ ρόδινο τοῦ φθινοπώρου δείλι! μὰ ἡ λύπη ὡς κύμα μέσα μου φουσκώνει σκοτεινό, κι ἀφήνει ὅταν πισωδρομᾶ στὰ ράθυμά μου χείλη, τῆς θύμησης τῆς πιὸ πικρῆς τὸν κατασταλαγμό. Μάταια γλυστρᾷ τὸ χέρι σου στοῦ στήθους μου τὰ ψύχη· καλή μου, κεῖνο ποὺ ζητᾶ ρημάδι ἐγίνη πιά, ἀπ᾿ τῆς γυναίκας τ᾿ ἄγριο τὸ δόντι καὶ τὸ νύχι. Μὴ τὴ καρδιά μου πιὰ ζητᾶς, τὴ φάγανε θεριά. Εἶν᾿ ἡ καρδιά μου ἀνάκτορο, ἀπ᾿ ὄχλους ρημαγμένο· μεθοῦν ἐκεῖ, σκοτώνονται, τραβιοῦνται ἀπ᾿ τὰ μαλλιά! Μ᾿ ἀπὸ τὸ στῆθος σου ἄρωμα βγαίνει, τὸ γυμνωμένο!... Ὢ τῶν ψυχῶν κακιὰ πληγή! Τὸ θὲς κι ἐσὺ Ὀμορφιά! Μὲ τὰ λαμπρά, τὰ φλογερά σου μάτια ὡς φωταψία, κάψε καὶ τὰ ρημάδια αὐτὰ π᾿ ἀφῆσαν τὰ θηρία!

Semper Eadem -«Ποῦθ᾿ ἡ ἀλλώτικη», ἔλεγες, «ἡ θλίψη αὐτὴ σὲ πιάνει, ποὺ λούζει σὰ τὴ θάλασσα τὸ βράχο τὸ γυμνό»; Ἅμα ἡ καρδιά μας μιὰ φορὰ τὸ τρύγημά της κάνει, καὶ ζεῖ κανεὶς εἶν᾿ ἄσκημο! τὸ ξέρουν ὅλοι αὐτό· εἶν᾿ ἕνας πόνος ξάστερος, δὲν εἶναι κρύφιος! ἔλα! σὰ τὴ δική σου τὴ χαρά, φαίνεται στὴ στιγμή. Πάψε λοιπὸν νὰ μὲ ρωτᾶς, περίεργη κοπέλα, κι ἂν κι ἡ φωνή σου εἶναι γλυκιά, σώπα, ὡραία μου σύ. Σώπαινε, ἀνίδεη ψυχή, μ᾿ ὅλα ξετρελαμένη! στόμα μὲ γέλιο παιδικό! Οἱ ἄνθρωποι εἶναι δεμένοι πιότερο μὲ τὸ Θάνατο παρὰ μὲ τὴ Ζωή. Ἄστη καρδιά μου, ἄστηνα στὸ ψέμα νὰ μεθύσει! στοῦ ὥριου ματιοῦ σου τ᾿ ὄνειρο τ᾿ ὡραῖο ν᾿ ἀρμενίσει, καὶ στῶν βλεφάρων σου τὴ σκιὰ πολὺ νὰ κοιμηθεῖ!