Αμάν πια ..... Πάλι Εκλογές;;;

Πριν το ΠΑΣΧΑ επιθυμείτε; Ή μετά το προτιμάτε;;;;
Έχετε την Ευκαιρία, μέχρι τότε να σκεφτείτε....

=========================================================================

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΜΕ για τους αναγνώστες μας

Είμαι η Αγγελική και γιορτάζω κάθε μέρα...

Αγγελική Δαφτσίδου·
Τρίτη, 23 Φεβρουαρίου 2016

Σε λίγες μέρες το ημερολόγιο θα δείξει 8/3 ημέρα της γυναίκας και μου ζητήθηκε να μιλήσω σε ένα γυναικείο κοινό, για τα ζητήματα που αντιμετωπίζω σαν γυναίκα με διπλή μαστεκτομή και τα σεξουαλικά προβλήματα που μπορεί να ακολουθούν το καρκίνο του μαστού. Φυσικά δέχτηκα, νομίζοντας πως θα συζητούσαμε για της δυσκολίες που έχει μια γυναίκα στην εμμηνόπαυσης και ήθελα με το παράδειγμά μου να δείξω, πως με χιούμορ και καλή διάθεση όλα λύνονται. Άργησα να καταλάβω πως εννοούσαν να μιλήσω για το πως μια γυναίκα “σαν εμένα”, που μου “λείπει η θηλυκότητα” μου?! μπορώ όντως να έχω σεξουαλική ζωή και τι επιπτώσεις έχει τελικά το σημαδεμένο μου σώμα στον γάμο μου, στην ψυχολογία μου σαν γυναίκα και στην εικόνα μου στον καθρέφτη.

ΡΕ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ!! Υπάρχουν τόσες γυναίκες πρότυπα γύρω μας, γυναίκες ηρωίδες της ζωής, που η κοινωνία μας της αναγκάζει να στέκονται ένα βήμα πίσω, απ’ τις πετυχημένες 2μετρες κουκλάρες. Αυτές ποια μέρα γιορτάζουν;

Και αναρωτιέμαι η γυναίκα που δεν έχει λεφτά για μαλλιά και φτιασίδια, γιατί με το ζόρι γεμίζει την κατσαρόλα και εξασφαλίσει τα αγγλικά του παιδιού της ή η γυναίκα που παλεύει με τα 4ωρα για να πληρώσει έστω και έναν λογαριασμό του σπιτιού, δε γιορτάζει εκείνη τη μέρα;

Η γυναίκα που έχει πρηστεί απ’ τις εξωσωματικές, έχει βάλει είκοσι κιλά από φάρμακα και ορμόνες ή απλά ρε αδερφέ είναι ο τύπος της έτσι με παραπάνω κιλά( και γουστάρει το φαγητό όπως εγώ), δε γιορτάζει εκείνη τη μέρα;

Η γυναίκα η πολύτεκνη που δεν έχει χρόνο να κλ@σει προσπαθώντας να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της σαν μητέρα ή η γυναίκα με παιδιά με αναπηρία, που όλη μέρα τρέχει μόνη της κόντρα στο σύστημα και προσπαθεί να κάνει τα παιδιά της ορατά, δε γιορτάζει εκείνη τη μέρα;

Η γυναίκα που πάσχει από σοβαρές χρόνιες παθήσεις, ψυχικά ή αυτοάνοσα νοσήματα ή η γυναίκα που έχει κατακρεουργήσει το σώμα της στα χειρουργικά τραπέζια και υποβάλλεται σε σοβαρές και επίπονες θεραπείες με σωματικό και ψυχικό πόνο, δε γιορτάζει εκείνη τη μέρα;

Και τέλος είμαι και γω, μια γυναίκα που νόσησα από καρκίνο του μαστού και τώρα είμαι χωρίς το στήθος μου, στην εμμηνόπαυση από 30 χρονών και υποβάλλομαι σε μια δύσκολη ορμονοθεραπεία. Κι όμως όσο παράξενο και αν σας φαίνεται, αγαπάω το εαυτό μου μέσα και έξω και είμαι περηφανή για το ποια είμαι. Όχι μόνο είμαι γυναικάρα, αλλά βάζω κάτω και όλες τις πλαστικές μπάρμπι εκεί έξω!!!

Να γιατί θέλω να διαγραφώ από τα social media

Από: http://www.mindthetrap.gr/nipsonAnomimata/item1237/social_media


Πραγματικά ώρες ώρες σκέφτομαι να τα κλείσω όλα να ησυχάσει το κεφάλι μου. Με το όλα, εννοώ τους λογαριασμούς που έχω σε όλα ανεξαιρέτως τα social media. Όχι για να μη με βρίσκει κανείς, γιατί τα ψηφιακά σου ίχνη πάντα θα υπάρχουν στο διαδίκτυο. Αυτό που θέλω είναι να μη μου χαλάει κάθε μέρα και ένας την ψυχική μου ηρεμία. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω ούτε την αναισθησία, ούτε την ψυχραιμία που χρειάζεται για να επιβιώσει κανείς στη ζούγκλα του διαδικτύου.
Αν το φιλοσοφήσεις λιγάκι, θα καταλάβεις πως αυτό που κάνουμε όλοι ανεξαιρέτως είναι το μεγαλύτερο αυτοφακέλωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Κατά τ’ άλλα, μου αρέσει που ζητάμε σεβασμό της ιδιωτικής μας ζωής, όταν μόνοι μας βγάζουμε τα ματάκια μας. Από τη στιγμή που ό,τι κάνεις το ανεβάζεις στο διαδίκτυο, μη ζητάς να μη σε σχολιάζουν οι υπόλοιποι, γιατί ουσιαστικά ζητάς το αντίθετο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατίνα από το Facebook. Αν θες να μάθεις λίγα περισσότερα πράγματα για τον άλλον, απλά μια μικρή περιδιάβαση στο προφίλ του και αποκτάς την πρώτη εικόνα.
Δεν είναι όμως αυτό που μου τη σπάει, δικαίωμα του καθενός να βγάζει φάτσα φόρα την προσωπική του ζωή. Μου τη σπάει που τα social media έχουν καταντήσει το καταφύγιο του κάθε κομπλεξικού και ξερόλα, που αναζητά τη σημασία που δεν παίρνει έξω, στον πραγματικό κόσμο. Που πιστεύει πως το πληκτρολόγιο του δίνει την απόλυτη δύναμη να κρίνει τους πάντες και τα πάντα, ακόμα και αν δεν έχει ιδέα για τι πράγμα μιλά. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα άρχισε να με κουράζει όλη αυτή η κατάσταση. Πόση καφρίλα, μιζέρια και σαπίλα να αντέξω ο άνθρωπος; Οι περισσότεροι νομίζουν πως βρήκαν βήμα για να παραδίδουν μαθήματα ηθικής και παιδείας στους υπόλοιπους. Λες και με ενδιαφέρει η άποψή τους περί ηθικής. Δε μας παρατάτε, λέω εγώ, να τη βράσω την ηθική σας. Μου παριστάνετε όλοι τους αναμάρτητους και τις οσίες παρθένες.
Κυκλοφορούν κάτι ειδήμονες ανάμεσα μας που, επειδή έχουν διαβάσει πέντε άρθρα, τις περισσότερες φορές αμφίβολου εγκυρότητας, ξαφνικά απόκτησαν γνώμη για τα πάντα. Έχω διαβάσει και εγώ άρθρα για το διάστημα, αυτό δε σημαίνει πως έγινα και αστροναύτης. Υπάρχουν θέματα που ορισμένοι τα σπουδάζουν χρόνια, αλλά δε λένε πως κατέχουν την απόλυτη γνώση γι’ αυτά. Και έρχεσαι εσύ να μου κάνεις το φωτεινό παντογνώστη επειδή διάβασες πέντε αράδες;  
Θα μου πεις, μην τους διαβάσεις ρε αδερφέ ή, ακόμη καλύτερα, διάγραψέ τους. Έλα όμως που είναι όπως τη λερναία Ύδρα: ένα κεφάλι κόβεις, δέκα ξεφυτρώνουν. Μπαίνεις να διαβάσεις καμιά είδηση και βλέπεις τους κόπανους από κάτω να σκοτώνονται στα σχόλια για το κόμμα τους, την ομάδα τους, τις θρησκείες τους, τα πιστεύω τους και σου πηδάνε την ψυχολογία. Νομίζω πως έχουμε παρεξηγήσει το τι σημαίνει να εκφράζω ελεύθερα την άποψή μου. Το να μοιράζεις καρκίνους, αφορισμούς και ψόφους δεξιά και αριστερά δεν είναι άποψη, μαλάκυνση του εγκεφάλου ονομάζεται. Αφού είσαι τόσο μάγκας, να σε δω να τα λες όλα αυτά κοιτώντας το συνομιλητή σου στα μάτια και να εύχεσαι να μη σε πλακώσει στο ξύλο.
Έχει χαθεί κάθε σεβασμός προς το συνομιλητή μας. Έγνοια τους είναι να κάνουν το κομμάτι τους, να βγάλουν άναρθρες κραυγές, αδιαφορώντας να ακούσουν τι έχει να πει ο άλλος. Όλοι αυτοί είναι και απόλυτοι στις απόψεις τους. Η περίπτωση να κάνουν λάθος, ούτε καν περνά σα σκέψη απ’ το μυαλό τους. Μοναδικός τους στόχος είναι να πάρουν μερικές δεκάδες likes για τη μπούρδα που γράψανε, ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία τους.
Αυτό που, τουλάχιστον για μένα, ήταν μερικές στιγμές χαλάρωσης και χαβαλέ με τους πραγματικούς μου φίλους και όχι τους ψηφιακούς, κατήντησε να μου προκαλεί μόνο αηδία. Νομίζω πως δεν είμαι ο μοναδικός τρελός που έχει απαυδήσει. Έχω ακούσει και άλλους που σκέφτονται να διαγράψουν τους λογαριασμούς τους. Όσο για αυτούς που το έχουν ήδη κάνει, λένε πως είναι σα να ξυπνάς από λήθαργο και, το κυριότερο, ότι μπορείς να ζήσεις και χωρίς τα social media.

"Facebook is a Stupid Idiot" - David Ippolito (Explicit)

Εσύ που κουβαλάς δουλειά στο σπίτι

Loukianos khlahdonhs - Kapou tin exoume patisei...

Από: http://www.mindthetrap.gr/wordporn/item1239/

 

 

Στον καιρό της αγωνίας, της ανασφάλειας και της ανεργίας, εσύ κάνεις τη διαφορά. Έχεις δουλειά. Εργάζεσαι. Δημιουργείς.
Αγωνιάς για να παράγεις έργο και υπηρεσίες, ή τουλάχιστον, έχεις αυτή την ψευδαίσθηση.
Πας, έρχεσαι, πας, έρχεσαι στο γραφείο. Μέχρις εδώ καλά.
Το πρόβλημα αρχίζει όταν έρχεσαι από το γραφείο και ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού. Εκτός από τον χαρτοφύλακά σου, κουβαλάς τους συναδέλφους, τον εργοδότη σου, το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας σου.
Και βουλιάζεις, βουλιάζεις και πνίγεσαι. Πνίγεσαι και δεν έχεις από πού να πιαστείς.
Ή μάλλον, έχεις. Τον/την σύντροφό σου.
Από ‘κει πιάνεσαι, ρε πνιγμένε, και τον τραβάς κι αυτόν στον πάτο.
Δεν είπαμε να είσαι εντελώς αμίλητος, όσον αφορά τη δουλειά σου, στη φαμελιά και στους φίλους σου, αλλά έλεος με την επανάληψη κάθε περιστατικού.
Έχεις θέμα λατρεμένε. Μέγα θέμα.
Ξέρεις τι κάνεις στον εαυτό σου; Νομίζεις οτι απλά ξαλαφρώνεις, αναμασώντας σαν κατσίκι τα όποια συμβάντα του γραφείου; Κούνια που σε κούναγε.
Έχεις εξαντληθεί ψυχικά και δεν το νιώθεις, αισθάνεσαι ότι έχεις ελάχιστα κίνητρα για να δουλέψεις πλέον, πέραν της επιβίωσης, ενώ ήδη αντιμετωπίζεις προβλήματα υγείας, κυρίως ψυχογενή, όπως διαταραχές ύπνου, πόνους στο στομάχι, για να μην αναφέρουμε και ουκ ολίγες σοβαρότερες παθήσεις, που οφείλονται στο στρες.
Αλλα πού εσύ. Εκεί. Το βιολί σου.
Το λάθος που κάνουν πολλοί, κι εσύ επίσης, είναι ότι ακόμη και μετά την εργασία, όταν δηλαδή θεωρητικά μπορείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από δουλειά, συνεχίζεις να είσαι όμηρός της! Αυτό σημαίνει, μεγάλε, ότι με ένα οποιοδήποτε ασήμαντο ερέθισμα, «επιστρέφεις» στην εργασία σου για λίγη ή περισσότερη ώρα, είτε επειδή σου τηλεφώνησε ο εργοδότης (και κακώς το σήκωσες!), είτε ένας πελάτης, είτε επειδή απλά σου ήρθε κάποια ξαφνική ιδέα που δεν ήθελες να πάει χαμένη. Έτσι, όμως, πάει χαμένη η «απεξάρτηση από την εργασία» την οποία, όσο κι αν φαίνεται ότι την αναζητάς έρμε εργαζόμενε όταν δουλεύεις, τρομάρα σου, τόσο λιγότερο δείχνεις ότι τη σέβεσαι όταν αυτή σου προσφέρεται!
Αλλά ποια είμαι εγώ που θα σε κρίνω. Και εγώ κουβαλούσα στο σπίτι εργοδότες, πελάτες, συναδέλφους, συμφωνίες. Και κέρδισα αϋπνία, νεύρα, μοναξιά και απομόνωση. Κοινώς, τα σκάτωνα, σε κάθε ευκαιρία αποφόρτισης.
Όταν καταφέρα να «κατεβάσω μπάρες» μετά το πέρας του ωραρίου μου, όταν απαλάχτηκα ακόμη και από τη σκέψη της δουλειάς στον ελεύθερό μου χρόνο, τότε συνήλθα. Ξανακοιμήθηκα. Ξανάγιναν τα μαγουλάκια μου ροζ μπον-μπον. Άλλαξε η ψυχολογία μου ρε παιδάκι μου! Ανακάλυψα και κάτι που θα στο πω, ένα μυστικό, έτσι μεταξύ μας επειδή σε συμπάθησα. Ανακουφίστηκα από το στρες και τη φυσική κόπωση, και (ω, τι έκπληξη!) έγινα πιο αποδοτική όταν ξαναματακαταπιάστηκα με τη δουλειά. Φαίνεται ότι, ανεξάρτητα από το πόσο φόρτο εργασίας έχεις, θα γίνεις τελικά αποδοτικός εάν όταν γυρίσεις στο σπίτι σου το βράδυ, έχεις αφήσει κυριολεκτικά πίσω σου την εργασία.
Eντελώς. Ξου. Μακριά. Τζιζ. Φτου κακά.
Νομίζεις ότι στο παίζω έξυπνη. Δε σε παρεξηγώ. Είναι κατανοητό ότι αυτό είναι εύκολο στα λόγια μα όχι και τόσο εύκολο στην πράξη.
Παράτα τα ιμέηλ, τα πισί και τα λαπτόπια, βγες έξω, περπάτα, τρέξε, μίλα, φίλα, γέλα, κάνε έρωτα. Ξεκόλλα με τον εργοδότη. Μην κάνεις το λάθος να κάνεις τον εργοδότη σου αφεντικό.
Αφεντικά έχουν μόνο τα σκυλιά. Κι εσύ δεν είσαι.

 Πηγή: http://www.mindthetrap.gr/wordporn/item1239/