Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ο Αλέξανδρος Βέλιος με το τελευταίο απονενοημένο διάβημά του για το δικαίωμα στην ευθανασία, μιλούσε μόνο για τον θάνατο - ειδικά τον δικό του θάνατο, με τον οποίο είχε αποκτήσει καιρό πριν την έλευσή του, την περασμένη Κυριακή, μια απόκοσμη, αλλά σε κάθε περίπτωση γενναία σχέση. Κι όμως, ο γλυκά θορυβώδης αυτός τύπος, εξόχως πνευματικός άνθρωπος και ξεχωριστός φίλος για πολλούς από μας, μιλούσε για τη ζωή. Δεν ήταν το θέμα του ο θάνατος. Αυτόν τον είχε απομυθοποιήσει, τον είχε ξεπεράσει αφότου αντιλήφθηκε ότι οι θεραπείες για τον καρκίνο που τον χτύπησε ξαφνικά θα ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Το θέμα του ήταν η ζωή και πώς ο τρόπος που ζούμε και ορίζουμε τον εαυτό μας μπορεί να απαντήσει στους υπαρξιακούς μας φόβους, μπροστά στην εικόνα του αιώνιου σκότους και της ανυπαρξίας. Και ήταν αυτό ένα από τα σημαντικά που μου εξομολογήθηκε όταν τα είπαμε, σε μια συζήτηση για δημοσίευση, λίγο πριν το τέλος.
Ιωάννης Γ. Μιχαηλίδης
Έργον Επικοινωνία
MichaelidesPost 2016
