Λένε σοφά, ότι ποτέ δεν ξέρεις ποια είναι η τελευταία φορά που θα δεις κάποιον. Και λένε, επίσης, ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους που μεγαλώνουν με όλη μας την αγάπη, γιατί αργά ή γρήγορα δεν θα 'ναι στη ζωή μας και θα μετανιώσουμε τόσο για όσα (άσχημα, κακόβουλα, επιπόλαια) είπαμε, όσο και για όσα (όμορφα, τρυφερά, ειλικρινή) δεν είπαμε.
Η έννοια της ανυπαρξίας –του «μη είναι»- έρχεται και σε σουβλίζει με την νομοτέλειά της, όταν μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις πόσο αφελής ήσουν μικρός που νόμιζες ότι όλα είναι αιώνια και η ζωή σου άφθαρτη. Ας μην κλαίμε κι ας μην λυπόμαστε, όμως, γιατί μπορούμε να ξορκίσουμε την αβάσταχτη βεβαιότητα του «μη είναι» των δικών μας ανθρώπων.
Εστάλη από MichaelidesPostCom
