Θέατρο είναι η Ζωή
και τι θα συναντήσεις, δεν είναι υπόθεση κάποιου, μυθοπλάστη ανθρώπου ικανού. Είναι το έργο το δικό σου, μια παράσταση, δίχως μια πρόβα. Πρώτη σου μέρα, κάθε μέρα. Όλοι οι άλλοι, γύρω – γύρω σου κομπάρσοι, απρόβλεπτοι, μνησίκακοι, καλοί. Σε βοηθούν να δώσεις την παράσταση αυτή, που οδηγεί σε μια αιώνια γιορτή ή δυστυχώς, σε ένα πελώριο, Γιατί;
Για ποιο σκοπό δεν μου ‘μαθέ κανείς
καλά τον ρόλο; Γιατί τα μάτια μου κλειστά στις διδαχές και τα αυτιά μου στις σειρήνες χαρισμένα, για διασκέδαση του χρόνου δυστυχώς, δεν γεύτηκα το μελί της ζωής κι ένα πικρό «γιατί» με θλίβει; κι αναζητώ τον οδηγό, τις άλλες πράξεις, του έργου του δικού μου, να μου δείξει. Στο εξής πιο συνετά να πορευθώ, ώστε η αυλαία, να ‘ναι μια νέα αρχή, ένα αιώνιο γιορτάσι.
ΙόΦ. 2015.
|
